Opowieść o człowieku niezwykłym

Jest to opowieść o człowieku niezwykłym, a przy tym – prawie nieznanym w Polsce. To historia życia, posługi kapłańskiej i nieustępliwej walki z sowiecką władzą o narodową godność i prawo do przekonań religijnych Polaków na Kresach. Ka. Antoni Chomicki (1909 – 1993), urodzony na Podlasiu, w ubogiej wiosce Samułki Duże, był najmłodszym z rodzeństwa – miał czterech braci i siostrę. Jego ojciec prowadził w tej wsi gospodarstwo rolne. Lata dziecięce i wczesna młodość Antka były takie same, jak jego rówieśników z Samułek i innych podlaskich wiosek. Pasał gęsi i uczył się w domu pod okiem ojca, jako że we wsi szkoły nie było. Gimnazjum w Bielsku Podlaskim ukończył dzięki pomocy finansowej brata Franciszka – kolejarza. Następnie wstąpił do Seminarium Duchownego we Włodzimierzu Wołyńskim, które kształciło, dzięki materialnemu wsparciu Kościoła, kleryków z ubogich rodzin. Potem były studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Łucku, zakończone w 1935 i, po wyświęceniu, pierwsza kapłańska posługa w Równem, następnie probostwo w Klesowie. Tam zastał go wybuch wojny. W 1939 roku Klesów znalazł się pod okupacją sowiecką i wówczas Chomicki rozpoczął swoją heroiczną walkę z władzami o kościół, który zamierzano zamknąć, o rodaków, represjonowanych, zsyłanych na Sybir, o ratowanie nie tylko ludzkich dusz, ale także ich życia. Po wkroczeniu Niemców sytuacja się zmieniła o tyle, że parafia mogła funkcjonować legalnie, natomiast kierunek wywózek zmienił się z wschodniego na zachodni. Później przyszły nowe, dramatyczne doświadczenia – pojawili się partyzanci sowieccy i polscy, a ksiądz jednym i drugim udzielał pomocy, bowiem wróg był wspólny – hitlerowskie Niemcy. Pod koniec 1943 roku rozpoczęły się bandyckie napady nacjonalistycznych band ukraińskich na polskie wsie i współpraca z partyzantami pozwoliła uratować wiele istnień ludzkich. Jeszcze gorsze czasy nastały po zakończeniu wojny. Chomicki trafił na Syberię, a wydostanie się z tamtego piekła zawdzięcza właśnie radzieckim partyzantom, o czym szczegółowo piszemy w książce. Po powrocie, kiedy ostatecznie zamieszkał w Murafie, był jednym z kilku księży w tej części dawnych Kresów, miał uprawnienia biskupa, przyznane przez papieża, nazywano go patriarchą Podola . Obsługiwał parafie, odległe od siebie nawet o 50 km. Nie zgodził się na dobrowolne opuszczenie ZSRR i powrót do Polski i tkwił wiernie na posterunku do czasów, gdy Ukraina uzyskała wolność i sytuacja Kościoła katolickiego zmieniła się. Życie Antoniego Chomickiego, to gotowy scenariusz sensacyjnego filmu, o czym można się przekonać czytając tę, dobrze udokumentowaną książkę.